Kieldrecht - Hometown van Pascalleke uit 'FC De Kampioenen' en gelegen in het Waasland. We starten vandaag vlak bij de Nederlandse grens, waar Kieldrecht (BE) en Nieuw-Namen (NL) één aansluitende dorpskern vormen. We laten Nederland voor het einde en starten onze tocht op Belgische bodem richting 'Het Verdronken Land van Saeftingen'.
Het grootste brakwaterschor van Europa en een walhalla voor vogels die kunnen genieten van een 3580ha beschermd natuurgebied. Een schorrengebied dat reeds verschillende eeuwen door de mens wordt bewoond en bewerkt. Dit getuigen verschillende vondsten van vuurstenen tot beenderen, die dateren van enkele duizenden jaren terug. Dit vruchtbaar poldergebied werd ook opgemerkt door een Brugse abdij - Ter Doest, die de opdracht gaf dit gebied in te polderen. Hierdoor kon de mens er leven van landbouw en turfsteken, waardoor de Heerlijkheid van Saeftinghe ontstond met vier dorpjes: Saeftinghe, Namen, Sint-Laureins en Casuwele.
Dankzij de Allerheiligenvloed van 1570 bleef enkel Saeftinghe gespaard van overstromingen en verdwenen de andere drie dorpen voorgoed onder het water. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog in 1984 werden wegens strategische redenen de dijken doorgeslagen, om Antwerpen tegen de oprukkende Spanjaarden te beschermen. Een succesvolle zet dat wel het einde betekende voor het laatste dorp Saeftinghe, in dit verdronken land.
We naderen het dorp Doel en zijn gehucht Saftingen, die vanaf de jaren 60 hetzelfde lot stonden te wachten. Niet door vloedstormen of oorlog, maar voor de uitbreiding van de Antwerpse haven. In 1998 waren er opnieuw plannen om een nieuw dok dwars over het dorp te plaatsen, waardoor dit dorp van 1477 inwoners in 1961, is geslonken tot een 'spookdorp' met 18 inwoners in 2020.
Een spijtige zaak voor een 17de eeuws dorp met een 'voor België' uniek stratenpatroon in de vorm van een dambord, een oude windmolen en een charmante jachthaven. Hopelijk kan de actiegroep 'Doel 2020' dit dorp redden en staat hier niet hetzelfde te wachten als de dorpen Oosterweel, Oorderen, Wilmarsdonk en Lillo, die ook reeds van de kaart verdwenen voor onze Antwerpse haven.
Niet alleen heeft Doel een machtige buur in het zuiden zoals de haven van Antwerpen. Ook zijn noorderbuur komt opnieuw wat meer in het journaal.
De kerncentrale van Doel - Ditmaal niet vanwege zijn scheurtjes, maar of we al dan niet verder investeren om deze krachtige energiebron nog wat langer open te houden. Hopelijk krijgen we dan geen kerncentrale zoals die van Mr. Burns uit de Simpsons... Foto's nemen van deze centrale is sinds kort ten strengste verboden en kan wat gevolgen hebben... (artikel nieuwsblad )
Na enkele kilometers zijn we eindelijk voorbij deze impressionante site en stillaan naderen we het 'echte' verdronken land. Eerst de Belgische Doelpolder en Prosperpolder, met aansluitend de Nederlandse Hedwigepolder. Tot ons grote spijt is deze zone momenteel een grote bouwwerf en zijn ze volop bezig deze polders terug te geven aan de Schelde, door het ontpolderen van dit gebied en het Sigmaplan. We zijn dus genoodzaakt om de verharde ringdijk te volgen en komen zeker na 2026 nog is terug, wanneer deze werken voldaan zijn.
Maar niet getreurd! Gelukkig heeft Nederland momenteel wel nog een enorm stuk getijdennatuurgebied van slikken en schorren met vele geulen. Het vrij betreden van deze delta is gevaarlijk, omdat je door de snelle getijden (hoogteverschil tot 4,8m) kan vast komen te zitten. Je kan dit gebied wel verkennen met een gids of dankzij de aangelegde 'Plankierroute' en de 'Ruige Laarzenroute', ter hoogte van het gehucht Emmadorp en zijn bezoekerscentrum. Twee leuke routes bestaande uit vlonderpaden, brugjes over geulen, geulen zonder brugjes en iets 'vettigere' stukken die je toegang bieden door dit stuk prachtig brakwaterschor.
Voor de weg terug naar het Belgische Kieldrecht zijn we genoodzaakt onze geplande route wat in te korten, aangezien het stillaan donker wordt en we niet echt hierop voorzien zijn. We nemen enkele autoluwe straten met zicht op de lichtjes van de Schelde. Niet de stad Antwerpen, maar wel haar zeehaven die voor een klein lichtspektakel zorgt aan de donkere horizon.
Een stevige 34 km met iets meer verharde paden dan we gewoonlijk nemen, maar een mooi stukje Vlaanderen en Nederland ontdekt dat tot op heden voor mij onbekend terrein was. We komen zeker nog is terug naar dit prachtig stukje Belgische Waasland & het Nederlandse Zeeland. Hopelijk mogen we tegen dan de ondergelopen polders van het Sigmaplan bewonderen, met een extra stukje Verdronken Land van Saeftinghe erbij ...
